මම,
ඇය සහ චාපා...
පූර්විකාව...
සෑහෙන කාලෙකට පස්සේ ආයෙමත්
බ්ලොග් එකේ මොනවා හරි
කුරුටු ගාන්න හිතුණා..
මාත් හරියට බ්ලොග් එකේ ලියන්නේ
අවාරෙට පොල් වැටෙනවා වගේ...
සමහර වෙලාවට ඊටත් අන්තයි..
ඒකට ලොකු හේතුවකුත් තියනවා.
සිංහල ටයිප් කරනවා කියන්නේ,
මට මරණවා වගේ වැඩක්...
ගොඩක් වෙලාවට මට මේ වැඩේට
හෙල්ප් කරන්නේ ඉනෝකා...
හැබැයි මොකක් හරි හිතේ තියාගෙන
මැෂින් එක ඉස්සරහ වාඩි වුනහම
ඒකිට කියලා ටයිප් කර ගන්න තියා මුණ
බලන්නවත් හිතෙන්නේ නැහැ...
මුවින් නොකිව්වට හිතින් බැණ බැණ
මේකී, යතුරු පුවරුවට අනින වග
ඒකිගේ මුණ දැක්කම මට තේරෙනවා...
කොහොමින් කොහොම හරි
තව සැරයක් මට බ්ලොග් එකේ ලියන්න
හිතුණේ,
"චාපා" නිසා..
"චාපා" මං කවදාවත් දැකපු නැති
කෙල්ලෙක්...
හැබැයි, ඒකී පුදුමාකාර විදිහට
මගේ හිතට දැනුණා..
මේ ලියන්නේ "චාපා" වෙනුවෙන් නෙවෙයි..
යටගිය මගේ අතීතය
එළියට ඇඳලා ගන්න
ඒකිට පුළුවන් වෙච්ච නිසා..
පූර්විකාව අවසානයි......!
මේ දවස්වල අපේ ඔෆිස් එකේ පොඩි
එකෙක්
උගේ බ්ලොග් එකේ
නවකතාවක් ද මොකක් ද ලියනවා.
උගේ නම මෛත්‍රී...
කතාවේ නම "චාපා"...
ඒක බොහොම සරළ, සාමාන්‍ය, බොළඳ
ප්‍රේම කතාවක්...
හැබැයි, ඒක ටිකක් මගේ හිතට දැනුණා.
තාම ලියලා තියෙන්නේ
කොටස් හයක් ද කොහෙද.
ඒකත් ඌ ලියන්නේ
උට හිතෙන හිතෙන වෙලාවට..
මං දන්නෑ, මේ කතාවේ අවසානය
මොකක්ද කියලා..
බැහැයි, ඒ කතාවේ චරිතෙක
මාත් ඉන්නවා නේද කියලා මට හිතුණා.
ගොඩක් වෙලාවට
බොළඳ ප්‍රේම කතා කියවන කොට,
අපි හැමෝම අඩු වැඩි වශයෙන්
ඒ චරිත තමන්ගේ කර ගන්න
උත්සාහ කරනවා.
ඒ තමයි අපි හැමෝගෙන යථා ස්වභාවය...
නිර්මාණයක සාර්ථක, අසාර්ථකභාවය
තීරණය වෙන්නේ
ඒක රසවින්දට පස්සේ ඇගේ හිරිගඩු
පිපිලා,
ඇස් කොනට උනන කඳුලක බර
අනුව කියලයි මම නම් හිතන්නේ..
මේක මගේ අතිශය පෞද්ගලික අදහසක්.
හැබැයි, අද රටේ ඉන්න
ප්‍රබුද්ධයි කියන විචාරකයින්ට නම්
ඒක දිරවන එකක් නැහැ.
මං මෙහෙම කිව්වම
උන් මගෙන් අහයි
රසවිඳින හැම නිර්මාණයකම
අවසානය කඳුලක් ද කියන
එක.
අමරදේවගේ, බොබ්මාලේගේ
සින්දුවක් ඇහුවත්,
සන්නස්ගලගේ කුණුහරුප
කතාවක් ඇහුවත්,
සේකරගේ ප්‍රබුද්ධ
කියෙව්වත්,
මට දැනෙන්නේ එකම රසය..
හැම නිර්මාණයක් ම
මං රස විඳින්න පුරුදු
වෙලා තියෙන්නේ
ඒ විදිහට...
අප්පට සිරි,
මං හිතන්නේ මම දැන්
පාරෙන් පිට පැනලා..
කියන්න ආපු කතාව නෙවෙයි,
දැන් කියන්නේ.
ආයෙමත්
"චාපා" ගැන කතා කරමු...
"චාපා"
ඉස්කෝලේ යන වයසේ
කොල්ලෙකුයි, කෙල්ලෙකුයි
අතර ඇති වුණු ආදර
පළහිලව්වක්.
ඒ දෙන්නම මිශ්‍ර පාසලක.
හැබැයි මම නම් ගියේ
මිශ්‍ර පාසලකට නෙවෙයි.
එහෙනම් කොහොමද මට "චාපා" දැනෙන්නේ.
කෙනෙක් මගෙන් ඇහුවොත්,
උඹේ ජීවිතේ
උඹ කැමතිම කාලේ
කවද්ද කියලා,
මං දෙපාරක් නොසිතාම
කියන්නේ
මං දහම් පාසල් ගියපු
කාලේ කියලා.
දහම් පාසල තමයි
මං ගොඩක් දේවල් ලබා
ගත්තු සහ
ගොඩක් දේවල් අත්හැරපු
තැන.
හරියට, බුදුදහම වගේ...
එකම දේ ඇස් පණාපිටම
ඇති වෙනවා, නැති
වෙනවා.
හරියට මගේ පළමු ප්‍රේමය
ඒ වගේ..
කප්පරක් උසට
බලාපොරොත්තු තියාගෙන
සිහින මාළිගා තැනුවේ
කවදා හරි දවසක මගේ චාපාව
මල් ඇතිරූ මාවතක්
දිගේ
අපේ ගෙදර එක්ක යන්න.
පුංචි කාලේ කොලු කමට
හිතේ තිබුණු දේවල්, මහ මෙරක් තරම් වුනත්,
ඒ හැම එකක්ම කාලයා
විසින්
මගෙන් උදුර ගත්තා.
ඇතිවීමේ අප්‍රමාණ වූ ප්‍රීතිය
සහ
නැතිවීමේ නිරාමිස ප්‍රිතියත්
මම එකම
තැනකදී අත්වින්දා.
මෛත්‍රීගේ චාපා
අවුරුදු ගානකට පස්සේ
මගේ හිතේ හැංගිලා තිබුණු
පුදුමාකාර හැඟීමකට පණ
දුන්නා.
ඒත්.............
ඒ හැඟීම
වෙනදා වගේම
ආයෙත් ඉක්මණින්ම
වැළලිලා යාවි....
සංසාරේ ඈත පටන්
අප හුරු පුරුදුයි වාගේ
ජීවිතයේ සෝ සංකා
නිවා දැමූ රුව ඔබගේ....
හිමිකම නැතිමුත් අද දින
කියනු පිණිස ඔබ මාගේ
සංසාරේ හුරු බව සිත
පාරනවා දිවා රැයේ....
පමා වෙලා නෙත රැඳුනේ
කිමද කියන් හොර රහසේ
අහිමි පෙමක පද වැළක
ඇයි එතුණේ හද පානේ....
ජීවිතයේ සසර පුරුදු
මත හිඳ දෙසිතක සිහිනේ
අනේ ඉතින් ළං වන්නේ
කෙලෙසද අත දිග නෑනේ....
- සාරංග පතිරණ -
2013-05-30
